"U stóp Wawelu miał ojciec pracownię, wielką izbę białą wysklepioną, żyjącą figur zmarłych wielkim tłumem tam chłopiec mały chodziłem, co czułem, to później w kształty mej sztuki zakułem. Uczuciem wtedy tylko, nie rozumem, obejmowałem zarys gliną ulepioną wyrastający przede mną w olbrzymy: w drzewie lipowym rzezane posągi." S.Wyspiański

CHOCHOŁ I Kto mnie wołał czego chciał- zebrałem się, w com tam miał: jestem, jestem na Wesele, przyjedzie tu gości wiele, żeby ino wicher wiał. Co się w duszy komu gra, co kto w swoich widzi snach: czy to grzech, czy to śmiech, czy to kapcan, czy to pan, na Wesele przyjdzie w tan. ISIA Aj, aj, aj - aj, aj, aj, a cóż to za śmieć?! CHOCHOŁ Tatusiowi powiadaj, że tu gości będzie miał, jako chciał, jako chciał. ISIA A ty mi się przepadaj, śmieciu jakiś, chochole, huś ha, na pole! S.Wyspiański-,,WESELE"-akt II

GDY PRZYJDZIE MI TEN ŚWIAT PORZUCIĆ 1. Gdy przyjdzie mi ten świat porzucić, na jakąż nutę będę nucić melodię zgonu mą wyprawną? Rzuciłem przecież go już dawno. 2. Już dawno się przestałem smucić o rzeczy miłe mnie stracone. Miałyżby smutki jeszcze wrócić, kraść, co już dawno ukradzione. 3. Przecież już dawno się wyzbyłem marzeń o utraconym raju. Żyję, by zwało się, że żyłem ... nad jakąś rzeką, w jakimś kraju... 4. Nad jakąś rzeką, w jakimś mieście, gdzie-ślubowałem ślub niewieście, gdzie dom stworzyłem jej i sobie z myślą o jednym wspólnym grobie. 5. A na tym grobie, wspólnym domie, niechże mi wichr gałązki łomie, gałązki zeschłe, zwiędłe, kruche w jesienną deszczną zawieruchę. 6. Tak samo będę słuchał w grobie, jak deszcz po świecie pluszcze sobie, jak słucham deszczu za tą ścianą - i wiem, że znów się zbudzę rano. 7. Niechże mi rano słońce świeci, niech świeci jasno, mocno grzeje. Nad grób niech moje przyjdą dzieci i niech się jedno z nich zaśmieje. Stanisław Wyspiański dnia 7-ego lipca 1903. Rymanów

I CIĄGLE WIDZĘ ICH TWARZE Kochany Panie. I ciągle widzę ich twarze, ustawnie w oczy ich patrzę - ich nie ma - myślę i marzę, widzę ich w duszy teatrze. Teatr mój widzę ogromny, wielkie powietrzne przestrzenie, ludzie je pełnią i cienie, ja jestem grze ich przytomny. Ich sztuka jest sztuką moją, melodię słyszę choralną, jak rosną w burzę nawalną, w gromy i wichry się zbroją. W gromach i wichrze szaleją i gasną w gromach i wichrze - w mroku mdlejące i cichsze - już ledwo, ledwo widnieją - znów wstają - wracają ogromne, olbrzymie, żyjące - przytomne. Grają - tragedię mąk duszy w tragicznym teatru skłonie, żar święty w trójnogach płonie i flet zawodzi pastuszy. Ja słucham, słucham i patrzę - poznaję - znane mi twarze, ich nie ma - myślę i marzę, widzę ich w duszy teatrze! Stanisław Wyspiański 6-go sierpnia 1904

KOCHAM KRAKÓW - BO NIE OD KAMIENI O kocham Kraków - bo nie od kamieni przykrościm doznał - lecz od żywych ludzi, nie zachwieje się we mnie duch ani się zmieni, ani się zapał we mnie nie ostudzi, to bowiem z Wiary jest, co mi rumieni różanym świtem myśl i co mię budzi. Im częściej na mnie kamieniem rzucicie, sami złożycie stos - stanę na szczycie.

Romana Gościniak - BIBLIOTEKA SP NR 5 W LESZNIE